‘Ze Begrijpen Niet Wat Er Nodig Is’: Een Gefrustreerde Roodhooft Verdedigt Mathieu van der Poel Tegen Stijgende Kritiek, Groeiende Druk en de Eenzaamheid van Grootheid die Slechts Weinigen Zullen Begrijpen
De spanning binnen het profpeloton is voelbaar. Niet alleen tussen de renners die zich dag na dag kapotrijden op het asfalt, maar ook in de coulissen van het wielrennen – daar waar de strategieën worden uitgedacht, programma’s worden opgesteld en keuzes met chirurgische precisie worden afgewogen. In dat nerveuze achterveld van sport en management staat een man steeds vaker in het oog van de storm: Christoph Roodhooft, de architect achter het succes van Mathieu van der Poel.
Wat ooit begon als een gedurfde missie om een alleskunner als Van der Poel ruimte te geven op meerdere terreinen – veld, weg, cross country – wordt nu door sommige critici gezien als een overbelasting, een verspilling van potentieel, of erger nog: een gevaar voor zijn carrière. Maar Roodhooft is het spuugzat.
“Ik denk net het tegenovergestelde,” verklaarde hij onlangs, zichtbaar geprikkeld. “De kritiek is makkelijk. De waarheid is moeilijker.”
Het begin van de druk
De kritiek begon zacht, fluisterend haast. Een journalist die zich afvroeg waarom Van der Poel niet vaker op hoogtestage gaat. Een oud-coureur die zich afvroeg waarom hij de Giro mijdt. Een analist die de timing van zijn pieken in twijfel trok. Maar het fluisteren is intussen gegroeid tot een onophoudelijk geroezemoes. Steeds vaker klinkt de vraag: “Waarom rijdt Mathieu niet vol voor het klassement in de Tour?” Of: “Waarom laat hij monumenten als Luik-Bastenaken-Luik links liggen?” Of nog: “Waarom verspilt zo’n uitzonderlijk talent zich aan het veldrijden of mountainbiken?”
Roodhooft, doorgaans kalm en analytisch, laat nu voor het eerst echt zijn frustratie zien. “Als ik zie hoe mensen praten over zijn programma, dan denk ik: ze hebben geen idee hoeveel werk daarin kruipt. Hoeveel zorg en finesse er nodig is om zo’n uniek profiel te sturen. Mathieu is geen gewone renner. Zijn traject kan dus ook nooit dat van een gewone Tourrenner zijn.”
De unieke aanpak
Van der Poel is misschien wel de laatste wielrenner van wereldformaat die zich moeiteloos tussen disciplines beweegt. Veldrijden in de winter. Monumenten in het voorjaar. Wereldkampioenschappen op de weg en het mountainbike in de zomer. En ondertussen ook nog ritten in de Tour winnen, wereldtitels grijpen en het publiek op de banken krijgen. Hij ís wielrennen – in al zijn vormen.
Voor Roodhooft en zijn team bij Alpecin-Deceuninck is die veelzijdigheid geen last, maar net de kracht. “Wat sommigen als chaos zien, is voor ons een symfonie. Alles heeft zijn plaats. Elke koers, elk doel, elk rustmoment. Maar dat moet je willen zien.”
De tragiek van misbegrepen genialiteit
Er zit iets tragisch in de manier waarop buitenstaanders Van der Poel proberen te meten aan klassieke wielernormen. Alsof hij moet passen in de mal van een Pogacar of een Vingegaard. Alsof hij mislukt is als hij geen Tourpodium haalt. “Het is alsof mensen vergeten zijn wat Mathieu al gedaan heeft,” zucht Roodhooft. “Strade Bianche, de Ronde, Roubaix, WK’s op verschillende ondergronden, olympische ambities… en dan vragen ze zich af of hij zijn potentieel benut?”
Er spreekt een diepe frustratie uit zijn stem, maar ook pijn. “We hebben een van de grootste talenten van de eeuw in ons midden, en in plaats van te genieten, vragen we: waarom rijdt hij geen Dauphiné?”
De mentale tol van publieke verwachtingen
Die constante stroom van kritiek en suggestie weegt op het hele team, maar vooral op Van der Poel zelf. Hoewel hij zelden klaagt in de media, is het duidelijk dat de druk toeneemt. Elk koersprogramma wordt tot in de puntjes geanalyseerd door buitenstaanders. Elk besluit – of het nu gaat over het overslaan van de Amstel Gold Race of het niet rijden van de Vuelta – wordt publiek ontleed.
Roodhooft: “Het is alsof hij geen recht meer heeft op een eigen koers. Alsof zijn vrijheid om te kiezen onderhevig is aan de goedkeuring van analisten. Maar Mathieu is wie hij is net omdat hij z’n eigen weg is gegaan.”
De innerlijke cirkel
Binnen het kamp-Van der Poel heerst een ander gevoel. Zijn familie, zijn vriendin Roxanne, zijn broer David, zijn coach De Kegel – ze begrijpen het grotere plaatje. Ze zien de waarde van vrijheid, van plezier, van doelen die verder reiken dan het podium in Parijs.
“We hebben nooit gezegd dat Mathieu een ronderenner in de klassieke zin zou worden,” legt Roodhooft uit. “Maar dat wil niet zeggen dat hij de Tour niet ernstig neemt. Of dat hij het klassement niet aankan. Het betekent alleen dat we het op onze manier doen, in ons tempo.”
Een toekomst met open wegen
Toch leeft ook binnen het team de vraag: hoe lang is dit houdbaar? Kan Van der Poel op deze manier blijven schitteren in drie disciplines tegelijk? Kan hij eeuwig laveren tussen cross, MTB en weg? En belangrijker: wíl hij dat?
Roodhooft is eerlijk. “Er komt een moment waarop keuzes gemaakt moeten worden. Misschien kiest hij ooit vol voor het wegwielrennen. Misschien wil hij nog een keer olympisch goud op de mountainbike. Of misschien wil hij gewoon doen wat hem gelukkig maakt, zonder zich iets aan te trekken van de buitenwereld.”
De publieke verontwaardiging: symptoom van een verslaafd publiek
De tragiek zit niet alleen in de miskenning van zijn veelzijdigheid, maar ook in de honger van het publiek. We zijn verslaafd geraakt aan winnen. Aan dominantie. We willen elke koers die hij rijdt, elke sprint die hij aantrekt, elke kassei die hij raakt live meemaken. En als dat niet gebeurt, raken we gefrustreerd. Alsof we recht hebben op zijn uitputting.
“Wielrennen is geen videospel,” zegt Roodhooft. “Je kan niet elk jaar 90 koersen rijden en in 80 daarvan top zijn. Zelfs Mathieu niet. En de ironie is: hij wil het wel. Maar we moeten hem soms tegen zichzelf beschermen.”
In perspectief: een erfenis in wording
Wat blijft is bewondering – en verwarring. Voor elke criticus die zijn keuzes in twijfel trekt, zijn er duizenden fans die hem volgen in het veld, langs de kasseien, op de beklimmingen en voor het scherm. Ze zien wat Roodhooft ziet: een renner die geschiedenis schrijft op zijn eigen voorwaarden.
En misschien is dat de kern van de frustratie van Roodhooft. Niet dat er kritiek is – dat hoort nu eenmaal bij topsport – maar dat de kritiek blind is voor het verhaal dat zich recht voor hun ogen voltrekt. Een verhaal van durf, eigenheid en evolutie.
“De geschiedenis zal Mathieu recht doen,” zegt hij. “Misschien niet vandaag, misschien niet dit jaar. Maar ooit zullen mensen zeggen: we hebben geleefd in het tijdperk van een fenomeen. En hij heeft zijn weg gekozen – niet de onze.”
Het slotakkoord van een visionair
De woorden van Roodhooft blijven nazinderen. Niet als een defensie, maar als een pleidooi. Voor vrijheid. Voor variatie. Voor het recht van een sportman om zijn loopbaan vorm te geven zonder gekooid te worden door verwachtingen.
“We weten wat we doen,” besluit hij. “En we weten vooral wat hij kan. Laat ons gewoon het werk doen. Laat Mathieu fietsen zoals alleen hij dat kan. En oordeel later. Niet nu.”
In die stilte tussen kritiek en begrip ligt de waarheid van een generatiekampioen. En misschien ook de tragiek: dat genialiteit zelden wordt begrepen terwijl ze nog leeft. Pas als het te laat is, als de benen stilvallen en de helmen aan de haak hangen, beseffen we wat we hadden.
Tot dan blijft Roodhooft waakzaam. Gefrustreerd, ja. Maar vastberaden. Want achter elke grote kampioen staat iemand die gelooft, zelfs als de wereld twijfelt. En dat maakt het verschil tussen een renner… en een legende.
