‘Ik Voel Me een Helemaal Ander Mens’: Herboren en Meedogenloos Richt Mathieu van der Poel Zijn Blik op Tour de France-glorie met een Nieuwe Vuur om Tadej Pogačar uit te dagen, Zijn Erfgoed te Herschrijven en de Grootste Beproeving in het Wielrennen te Overwinnen
Mathieu van der Poel kijkt niet langer achterom. De stormen die hem de voorbije jaren overspoelden—fysieke uitputting, mentale sleet, kritiek van buitenaf, verwachtingen die als een juk op zijn schouders rustten—zijn langzaam maar vastberaden geweken. In hun plaats kwam iets anders. Iets krachtigers. Geen onschuld meer, geen verrassingselement. Wat overblijft is een herboren renner. Een man die zichzelf opnieuw heeft uitgevonden, fysiek én mentaal. En met die herwonnen energie, die vernieuwde helderheid van geest, richt hij zijn blik op het onvermijdelijke: de Tour de France. En op Tadej Pogačar.
“Ik voel me een compleet ander mens,” zei Van der Poel recent in een interview met ontwapenende eerlijkheid. Geen grote show, geen borstklopperij. Slechts de heldere constatering van iemand die zichzelf beter begrijpt dan ooit. “Het is alsof mijn lichaam, mijn hoofd en mijn motivatie op één lijn zitten. Voor het eerst in jaren voel ik me compleet. En dat gevoel wil ik gebruiken op het allerhoogste podium.”
Het Nieuwe Mathieu-tijdperk
Wie de afgelopen vijf jaar het wielrennen heeft gevolgd, kent het verhaal van Mathieu van der Poel. Zoon van Adrie, kleinzoon van Raymond Poulidor, een erfgenaam van wieleradel maar met een eigen, moderne flair. Crosswereldkampioen. Monumentenwinnaar. Wereldkampioen op de weg. Wereldkampioen op de mountainbike. Er is nauwelijks een discipline die hij niet heeft gedomineerd. En toch bleef de Tour de France altijd… apart.
Niet als een tekortkoming. Integendeel, zijn ritoverwinningen en zijn heroïsche dagen in het geel zijn inmiddels iconisch. Maar voor iemand met zo’n uitzonderlijk talent—een man die klassiekers naar zijn hand zet alsof hij de wind kan buigen—was het Tourklassement altijd het grote onbekende. Een terrein dat even lonkte als het afstootte. Tot nu.
Een mentale wedergeboorte
“Ik heb de voorbije winters veel tijd besteed aan nadenken,” zegt Van der Poel. “Niet over wattages of parcoursen, maar over mezelf. Over waarom ik fiets. Over wat me drijft. En het antwoord was simpel: ik wil het maximale uit mezelf halen. Niet per se om anderen te bewijzen dat ik het kan, maar om mezelf recht in de ogen te kunnen kijken.”
Deze introspectie leidde tot een rigoureuze aanpak. Zijn trainingsschema’s zijn herzien. Zijn rustperiodes worden heilig verklaard. Zijn voeding is niet langer een bijzaak. En, misschien nog belangrijker: hij durft nee te zeggen. Nee tegen overvolle programma’s. Nee tegen dubbelzinnige ambities. Hij koos. En die keuze heet: Tour de France.
De Pogačar-dimensie
Wie Tour zegt, zegt tegenwoordig Tadej Pogačar. De Sloveen is meer dan een renner; hij is een fenomeen. Een klimmer met het sprintvermogen van een sprinter, een puncher met het uithoudingsvermogen van een diesel. En hij rijdt met de speelsheid van een straatjongen, wat zijn dominantie des te indrukwekkender maakt.
Van der Poel weet dat als hij serieus meedingt naar een plek op de mythische Champs-Élysées, hij Pogačar onder ogen zal moeten zien. Niet per se in het algemeen klassement, maar op sleutelritten, op dagen waar explosiviteit en koelbloedigheid samenkomen. “Ik weet dat Tadej de maatstaf is,” zegt hij. “Maar ik zie dat niet als bedreiging. Eerder als motivatie. Als je jezelf wilt overstijgen, moet je strijden tegen wie boven jou staat.”
Een plan dat rijpt
In tegenstelling tot eerdere jaren, waarin Van der Poel met halve focus aan de Tour begon—vaak omdat hij net uit een loodzwaar voorjaar kwam of zich voorbereidde op een andere discipline zoals het mountainbiken op de Spelen—ligt de klemtoon dit jaar exclusief op de Ronde van Frankrijk. Geen Olympische Spelen deze zomer. Geen uitstapjes naar het veld. Geen afleiding.
Zijn ploeg, Alpecin-Deceuninck, is intussen geëvolueerd van een klassiekerteam naar een solide Grand Tour-machine. Met renners als Søren Kragh Andersen, Jasper Philipsen en Quinten Hermans heeft hij meer dan alleen hulp; hij heeft bondgenoten. En het plan is kristalhelder: mikken op ritoverwinningen, maar ook op de gele trui. Niet voor één dag, maar voor een langdurig verblijf. Misschien zelfs tot Parijs? Het zou onverantwoord zijn om dat hardop te zeggen, maar je voelt het: het leeft.
De rivaliteit die respect ademt
Wat de verwachte confrontatie met Pogačar zo boeiend maakt, is dat het geen animositeit kent. Geen vuil spel, geen subtiele steken. Enkel wederzijds respect en een diepe liefde voor de koers. “Mathieu is een van de renners die ik altijd bewonder,” zei Pogačar eerder dit jaar. “Hij maakt het wielrennen mooier. Hij racet met zijn hart. En dat dwingt je om ook het beste uit jezelf te halen.”
Voor Van der Poel is dat respect wederzijds. “Pogačar heeft het spel veranderd,” zegt hij. “Maar hij heeft het niet gesloten. Hij heeft het juist opengebroken. Hij heeft ons allemaal uitgedaagd om creatiever, completer, gedurfder te worden.”
Het lichaam liegt niet
Wat zijn fysieke vorm betreft, lijkt Van der Poel op een nieuw niveau te acteren. In het voorjaar was hij bijna buitenaards. Zijn demonstratie in Parijs-Roubaix—waar hij solo aankwam met minuten voorsprong—was niet enkel indrukwekkend, het was intimiderend. En het gebeurde met ogenschijnlijk gemak. Geen kramp, geen instorting, geen tekenen van overschot.
“We hebben geleerd om zijn pieken nauwkeuriger te plannen,” zegt zijn coach Kristof De Kegel. “Het lichaam van Mathieu is uniek, maar niet onuitputtelijk. Hij heeft grenzen, zoals iedereen. Alleen, hij leert nu om die grenzen op het juiste moment te verleggen.”
Ook mentaal staat hij scherper dan ooit. De man die vroeger worstelde met de balans tussen druk en plezier, heeft nu de controle gevonden. “Ik fiets omdat ik ervan hou,” zegt hij. “En omdat ik weet dat ik, als alles klopt, dingen kan doen die mensen niet voor mogelijk houden.”
Familie als fundament
Een constante in zijn verhaal blijft zijn familie. Vader Adrie, zelf een voormalig Tourwinnaar in etappes en klassiekers, is nog steeds een klankbord. Zijn vriendin Roxanne en hun dochtertje Hazel bieden rust, verankering, perspectief. “Als ik thuiskom van een training en Hazel komt naar me toegelopen, dan weet ik: dit is wat telt. En tegelijk: dit is waarom ik alles geef.”
Het vader-zijn heeft hem veranderd, zeggen mensen uit zijn entourage. Hij is zachter geworden, meer vergevingsgezind. Maar ook doortastender. “Je wil het goede voorbeeld geven,” zegt hij. “Niet alleen op de fiets, maar als mens.”
Parijs in het vizier
Wat mogen we verwachten in juli? Geen behoudsgezinde Mathieu, dat is zeker. Hij zal aanvallen. Hij zal risico’s nemen. Hij zal rijden zoals hij altijd rijdt—met een mix van genialiteit, branie en instinct. Alleen zal hij dat nu doen met een helderder doel, een meer gestructureerde voorbereiding, en een lichaam dat in topvorm verkeert.
En ergens, op een steile helling of in een bloedhete kasseienrit, zal daar dat moment zijn. Dat moment waarop Van der Poel en Pogačar elkaar in de ogen kijken. Geen woorden. Geen maskers. Enkel de waarheid van de benen. En in dat moment zal duidelijk worden of deze herboren Mathieu werkelijk klaar is voor het Tourniveau waarop legendes worden geboren.
Epiloog: Het erfgoed van een alleskunner
Of hij straks in het geel over de Champs-Élysées rijdt of niet, Van der Poel heeft zijn stempel al gedrukt. Maar voor hemzelf voelt het anders. Er is nog een verhaal dat geschreven moet worden. Een Tourverhaal. Niet omdat hij dat móét doen, maar omdat hij voelt dat het kán. En dat verschil is alles.
“Ik ben geen Tadej. Ik ben geen Wout. Ik ben Mathieu. En ik weet eindelijk wat dat betekent.”
Zin voor zin, rit na rit, kilometer na kilometer, is hij bezig aan een renaissance. Een wederopstanding die niet gebaseerd is op revanche, maar op zelfkennis. Op liefde voor de koers. Op het verlangen om alles te geven—voor zichzelf, voor zijn team, voor wie hij is en voor wie hij wil zijn.
De Tour de France 2025 belooft meer te worden dan een sportevenement. Het wordt het toneel voor een clash van titanen, maar ook voor een persoonlijke zoektocht. En ergens in die duizelingwekkende strijd tussen glorie en afzien, zal Mathieu van der Poel, compleet herboren, op zoek gaan naar zijn ultieme waarheid.
En wie weet… misschien vindt hij die wel bovenop een podium in Parijs.
