“Hij is geen dwaas – hij is een gekwelde genie”: Alpecin-baas neemt het op voor een gekwetste Mathieu van der Poel te midden van meedogenloze kritiek, publieke twijfel en het emotionele gewicht van een sport die hij groter heeft gemaakt, maar die hem nu in twijfel trekt
Inleiding: De barst in het pantser van een kampioen
Mathieu van der Poel. Een naam die synoniem staat voor branie, lef en buitenaards talent. Een renner die monumenten won alsof het jeugdwedstrijden waren, die over modderige veldritten danste alsof hij op fluweel reed, en die zelfs in de keiharde realiteit van de Tour de France zijn stempel wist te drukken. Maar achter het beeld van onoverwinnelijkheid gaat een mens schuil. Een mens met twijfels, vermoeidheid, littekens—zowel fysiek als emotioneel. En wanneer kritiek de boventoon voert, zelfs van kenners en voormalige renners, is het geen verrassing dat ook zijn kamp zich geroepen voelt om in te grijpen.
Alpecin-Deceuninck-ploegleider Christoph Roodhooft brak onlangs het stilzwijgen. Niet omdat hij wilde schreeuwen, maar omdat hij het niet meer kon aanzien: de meedogenloze kritiek op Van der Poel’s raceprogramma, zijn keuzes, zijn vorm, zijn menselijkheid. “Hij is niet dom,” zei Roodhooft. Een korte zin, maar één die raakte als een mokerslag. Want wat zegt het over ons—de pers, de fans, de wielerwereld—dat iemand überhaupt zoiets moet zeggen over een van de meest getalenteerde renners van zijn generatie?
Hoofdstuk 1: De opbouw van een icoon
Om te begrijpen hoe we hier beland zijn, moeten we terug naar het begin. Mathieu, zoon van Adrie en kleinzoon van Raymond Poulidor, werd geboren met een racegenen-DNA dat uniek is in het peloton. Al van jongs af aan werd duidelijk dat hij anders was. Niet alleen fysiek sterker of technischer, maar mentaal boven zijn leeftijd uitstijgend. Op zijn negentiende werd hij wereldkampioen veldrijden bij de elites. Op zijn 26e had hij alle topklassiekers al gewonnen, of er minstens in meegestreden alsof het kinderspel was.
Maar hoe groter de verwachtingen, hoe zwaarder de druk. Elk jaar weer moest hij pieken—op de weg, in het veld, op de mountainbike. Zijn programma was altijd breed, intens, en doelgericht. Hij koos nooit voor de weg van de minste weerstand. Dat bracht bewondering, maar ook kritiek.
Hoofdstuk 2: De kritiek groeit
In de nasleep van zijn voorjaarscampagne in 2025, waarin Van der Poel ondanks een sterke vorm de Ronde van Vlaanderen miste na een val en slechts tweede werd in Parijs-Roubaix, begonnen de eerste haarscheurtjes zichtbaar te worden in de publieke opinie. Sommige analisten noemden zijn seizoen “te gefragmenteerd,” anderen stelden vraagtekens bij zijn motivatie en lange termijnvisie. De media vroegen zich hardop af of hij zijn top had bereikt. En toen hij vervolgens besloot bepaalde WorldTour-koersen te laten schieten om zich te richten op de Olympische Spelen én een mysterieuze hoogtestage, was het hek van de dam.
“Waarom rijdt hij niet meer?”
“Waarom negeert hij wedstrijden waar hij geschiedenis kan schrijven?”
“Is hij bang geworden?”
“Loopt hij weg van zijn verantwoordelijkheden als leider van het peloton?”
De commentaren kwamen niet enkel van anonieme toetsenbordridders. Ook oud-renners, commentatoren en zelfs sponsors begonnen te fluisteren.
Hoofdstuk 3: Roodhooft’s ongezouten verdediging
Toen Christoph Roodhooft gevraagd werd naar de situatie, keek hij even opzij, ademde diep in en zei: “Hij is niet dom, weet je.” De stilte daarna was oorverdovend. Maar hij vervolgde:
“Mathieu denkt dieper na over zijn carrière dan wie dan ook in het peloton. Hij kent zijn lichaam beter dan welke trainer of wetenschapper ook. Alles wat hij doet, elk besluit dat hij neemt, komt voort uit analyse, ervaring en emotie. We hebben geen machine in huis. We hebben een mens. Een uitzonderlijke mens, maar nog steeds iemand van vlees en bloed.”
Roodhooft ging verder: “Hij voelt die druk. Hij leest die koppen. Hij weet wat er gezegd wordt. Maar hij is niet verplicht zijn ziel elke maand op de weg te leggen voor mensen die vergeten hoeveel hij al gegeven heeft.”
Hoofdstuk 4: Het gewicht van genialiteit
Van der Poel’s talent is zeldzaam. Maar wat zeldzaam is, is vaak ook onbegrepen. In een sport waarin voorspelbaarheid en regelmaat vaak beloond worden, is Van der Poel een orkaan van onvoorspelbaarheid, van instinct en brutaliteit. Hij rijdt niet omdat het moet, maar omdat hij voelt dat het moet. En als hij even niet voelt, dan stopt hij. Die eerlijkheid is bewonderenswaardig, maar wordt niet altijd begrepen.
Zijn keuze om zich dit jaar volledig op de Olympische Spelen en het WK te richten wordt door sommigen gezien als arrogantie, maar is in feite een teken van visie. Hij weet wat hij wil nalaten. Hij weet welke prijzen hem nog ontbreken. En hij weet dat elk lichaam, zelfs het zijne, grenzen heeft.
Hoofdstuk 5: Het publieke geheugen is kort
In 2023 domineerde hij de voorjaarsklassiekers als nooit tevoren. Milaan-Sanremo, de Ronde van Vlaanderen, Parijs-Roubaix—allemaal gewonnen met overmacht. In 2024 verdedigde hij succesvol zijn regenboogtrui op heroïsche wijze in Zürich. Maar al die overwinningen lijken vergeten zodra één tegenvaller zich aandient. Dat is de tragiek van het moderne sportpubliek: het geheugen is vluchtig, de loyaliteit conditioneel.
En wie het hart op de tong draagt, zoals Mathieu, wordt extra hard aangepakt. Omdat hij niet in standaardformaten past. Omdat hij zijn eigen pad kiest. En omdat hij weigert zichzelf op te branden voor een applaus dat toch nooit genoeg is.
Hoofdstuk 6: De innerlijke strijd van een kampioen
Hoewel Van der Poel zelden klaagt in de media, hebben intimi laten doorschemeren dat hij zich vermoeid voelt. Niet enkel fysiek, maar ook mentaal. Het continu moeten bewijzen, het constant onder het vergrootglas liggen, het gevoel dat elk besluit wordt geanalyseerd alsof het een misdaad is—het eist zijn tol.
“Er is geen handleiding voor hoe je moet omgaan met roem op dit niveau,” zei een ploegmaat. “Mathieu probeert gewoon trouw te blijven aan zichzelf, maar zelfs dat wordt tegenwoordig in twijfel getrokken.”
Hoofdstuk 7: Wat als hij morgen stopt?
Het is een confronterende gedachte, maar wel een reële: wat als Van der Poel morgen beslist te stoppen? Niet omdat hij moet, maar omdat hij niet meer wil? Wat blijft er dan over? Een indrukwekkende erelijst. Een nalatenschap die generaties zal inspireren. Maar ook een sportwereld die zich moet afvragen: hebben we hem gekoesterd, of hebben we hem leeggezogen?
Roodhooft’s woorden klinken dan als een echo uit de toekomst. “Hij is geen dwaas.” Nee, hij is een genie. En misschien is dat net waarom hij zich soms zo onbegrepen voelt. Omdat genialiteit zelden comfortabel aanvoelt.
Slotwoord: Het hart van een kampioen klopt op zijn eigen ritme
Mathieu van der Poel zal blijven verrassen. Hij zal blijven kiezen voor wat goed voelt, niet voor wat het publiek van hem verlangt. En daarin schuilt zijn ware kracht. Niet alleen als atleet, maar als mens.
En als we willen dat hij nog lang blijft fietsen, dan moeten we leren luisteren. Niet alleen naar zijn benen, maar naar zijn ziel. Naar zijn keuzes. Naar zijn stiltes. Want misschien zit daar wel het echte verhaal—niet in de overwinningen, maar in de manier waarop hij weigert zichzelf te verraden voor goedkeuring.
Want wie echt luistert, hoort het: het hart van Mathieu van der Poel klopt. Niet in cijfers, niet in meningen. Maar in vrijheid.
