“Hij Zal Alles Wat Ik Heb Gedaan Overtreffen”: Eddy Merckx Doet Emotionele Bekentenis Over Mathieu van der Poel en Ziet in Hem de Nieuwe Grootheid van het Wielrennen—Een Oprecht Eerbetoon van de Grootste aan Zijn Erfgenaam
In een wereld waar sportlegendes zelden hun kroon doorgeven, is het een zeldzaam moment van nederigheid en inzicht wanneer een icoon als Eddy Merckx openlijk toegeeft dat zijn opvolger al onder ons rijdt. Tijdens een recent, aangrijpend interview met de VRT en de BBC liet Merckx, vaak de grootste wielrenner aller tijden genoemd, zich meeslepen in een golf van emotie toen het gesprek kwam op Mathieu van der Poel.
“Mathieu zal groter worden dan ik,” fluisterde Merckx. “Ik voel het. Ik zie het. Hij draagt iets in zich dat zelfs ik nooit heb gehad—een soort ontembare vrijheid, een durf, een zintuig voor het moment dat niet te trainen is. Hij is de toekomst, en ik kijk toe in bewondering.”
Wat volgde was geen klassiek lofbetoon of oppervlakkige vergelijking, maar een diepgaand, kwetsbaar relaas van een man die zijn carrière, zijn triomfen en zijn offers tegen het licht houdt van een nieuwe generatie. Deze bekentenis doet meer dan de erfenis van Van der Poel versterken—het herschrijft de manier waarop we de wielerhistorie, en zijn toekomst, begrijpen.
De Kannibaal kijkt terug
Eddy Merckx, de man die in zijn carrière 525 overwinningen boekte en vijf keer de Tour de France won, staat bekend als ‘De Kannibaal’. Hij reed om te winnen, altijd. Hij spaarde niemand, zelfs niet zijn vrienden. Maar nu, op 79-jarige leeftijd, is zijn blik zachter geworden. Zijn stem, nog steeds krachtig, draagt de sporen van berusting.
“Ik heb alles gewonnen wat er te winnen viel,” zegt hij. “Maar ik zie nu dat er ook andere vormen van grootsheid bestaan. Mathieu toont dat. Hij rijdt met een soort poëzie. Waar ik brute kracht gebruikte, toont hij finesse. Waar ik een machine werd, blijft hij een kunstenaar.”
Die woorden verrasten menig volger. Merckx stond jarenlang bekend als kritisch tegenover de moderne koers: te veel technologie, te veel controle, te weinig panache. Maar Van der Poel blijkt die cynische opvatting volledig te doorbreken.
De erfenis van een dynastie
Wat de vergelijking tussen Merckx en Van der Poel nog fascinerender maakt, is de familiale parallel. Beide komen uit wielerfamilies. Waar Merckx opgroeide tussen fietsenmakers en Vlaamse koersfanaten, is Van der Poel het product van twee legendarische bloedlijnen: zoon van Adrie van der Poel, zelf winnaar van onder meer Luik-Bastenaken-Luik en wereldkampioen veldrijden, en kleinzoon van de Franse legende Raymond Poulidor.
“Die jongen draagt zoveel gewicht op zijn schouders, en toch rijdt hij alsof hij zweeft,” aldus Merckx. “Dat bewonder ik. Hij lijkt niet te lijden onder zijn afkomst, maar hij tilt die juist naar een hoger niveau.”
Merckx is niet alleen onder de indruk van Van der Poels palmares—Strade Bianche, Milaan-Sanremo, Ronde van Vlaanderen (meerdere keren), wereldkampioen op de weg, Olympisch mountainbikefinalist—maar vooral van zijn veelzijdigheid.
“Wat mij echt raakt, is hoe Mathieu tussen disciplines schakelt. Weg, veld, mountainbike… hij doet het allemaal met dezelfde intensiteit. Ik probeerde ooit het werelduurrecord, maar ik bleef altijd binnen één wereld. Hij overstijgt grenzen, letterlijk.”
Meer dan statistieken
De journalist vraagt Merckx of het hem pijn doet dat iemand mogelijk zijn erfenis overtreft. Het antwoord is resoluut.
“Nee. Ik heb mijn tijd gehad. Mijn carrière was een stroomversnelling, een hamer. Mathieu is een schilder. En de wereld heeft beide nodig.”
Wat volgt is een emotioneel moment waarin Merckx zijn ogen sluit en zegt:
“Als ik kijk hoe hij La Primavera won, hoe hij in de Ronde de Oude Kwaremont aanviel alsof hij het asfalt wilde openscheuren… dan voel ik dat de geest van het wielrennen leeft. Dat het vuur nog brandt.”
Hij geeft toe dat hij vroeger sceptisch was over moderne renners. Over vermogensmeters, over aerodynamica, over wattages en data. “Maar Mathieu… die rijdt alsof hij nog in de jaren zestig leeft. Met het hart voorop.”
Tussen pijn en passie
Het gesprek raakt ook aan de psychologische druk van het kampioenschap. Merckx spreekt openlijk over zijn eigen demonen—over slapeloze nachten, over het nooit-genoeg-syndroom, over de isolatie van de top.
“Ik zie bij Mathieu een soort mentale helderheid die ik nooit had. Hij lijkt plezier te vinden, zelfs als hij zichzelf uitwringt. Dat maakt hem gevaarlijk, maar ook bewonderenswaardig.”
De vergelijking tussen hun karakterverschillen wordt pijnlijk duidelijk. Waar Merckx als een kluizenaar trainde en zijn omgeving tot het minimum beperkte, neemt Van der Poel tijd voor zijn familie, voor interviews, voor het publiek.
“Misschien had ik dat ook moeten doen,” zegt Merckx, terwijl hij nadenkend naar buiten kijkt. “Misschien had ik dan niet zoveel spijt achteraf.”
Een nieuwe definitie van grootsheid
De vraag dringt zich op: wat maakt iemand de grootste wielrenner aller tijden? Is het het aantal zeges? De manier waarop die behaald zijn? De impact op de sport?
Voor Merckx is het antwoord aan het verschuiven. “Ik dacht altijd dat statistieken telden. Maar nu geloof ik dat stijl, moed en invloed net zo belangrijk zijn.”
Hij verwijst naar Van der Poels wereldtitel op de weg in Glasgow, waar hij na een onwaarschijnlijke aanval solo over de meet kwam. “Dat was geen koers, dat was kunst. En dat onthoud je langer dan een vierde plek in de Tour.”
Merckx ziet in Van der Poel niet alleen een opvolger, maar een vernieuwer. “Hij maakt wielrennen weer spannend. Zelfs mensen die niets van fietsen weten, worden geraakt door zijn stijl. Dat is zeldzaam.”
De cycloon Van der Poel
Waar Merckx een systematische overweldiging van het peloton belichaamde, is Van der Poel een explosieve kracht. Hij is een cycloon—onvoorspelbaar, grillig, ongrijpbaar. Maar net daarin schuilt zijn magie.
“Mathieu heeft iets anarchistisch,” glimlacht Merckx. “Hij rijdt niet met een plan, maar met een gevoel. En dat maakt hem gevaarlijker dan een hele ploeg met strategieën.”
Merckx zegt het met bewondering, niet met jaloezie. Hij erkent dat Van der Poel dingen doet die in zijn tijd ondenkbaar waren. “Hij wint een monument en rijdt dan een veldrit alsof het niets is. Wie doet dat nog?”
De erfenis is veilig
Op het einde van het gesprek wordt Merckx gevraagd of hij bang is om vergeten te worden. Zijn antwoord is ontroerend:
“Nee. Als ik vergeten word, is dat omdat iemand beter is gekomen. En dat is geen verlies, dat is winst voor de sport.”
Hij haalt diep adem en zegt: “Ik heb mijn hoofdstuk geschreven. Mathieu schrijft nu het zijne. En ik lees mee, met bewondering.”
In zijn ogen schittert iets wat we zelden zagen bij Merckx—geen strijdlust, geen honger, maar rust. De rust van een kampioen die eindelijk vrede heeft met zijn plaats in de geschiedenis. Niet als het eindpunt, maar als het fundament van iets groters.
Epiloog: Een brug tussen generaties
De woorden van Eddy Merckx resoneren door in de wielerwereld. Zijn uitspraak dat Mathieu van der Poel hem zal overtreffen wordt niet alleen als een compliment opgevat, maar als een zegen, een overdracht van het vuur.
In een tijdperk waarin grootsheid vaak wordt afgemeten aan social media-volgers of gesponsorde content, herinnert dit moment ons aan iets diepers: de ziel van de sport. De eeuwige cirkel van overwinnaars en opvolgers. Van mannen die nooit stilstaan, maar wel stil kunnen worden bij de grootsheid van een ander.
Van der Poel reageerde zelf kort op de uitspraak van Merckx: “Wat Eddy zegt, raakt me enorm. Hij is en blijft een legende. Dat hij zo over mij spreekt, is een van de grootste eerbewijzen die ik ooit heb gekregen. Maar ik ben nog onderweg.”
En zo blijft de koers draaien. Van Merckx naar Van der Poel. Van verleden naar toekomst. En ergens, tussen die twee polen, vindt het wielrennen zijn hartslag—krachtig, ritmisch, en bovenal menselijk.
