Van Lijden tot Onsterfelijkheid: BBC Sport Ontvangt Wout van Aert in Iconisch Interview met de Onverzettelijke Gladiator die de Giro Verpletterde, Pijn Redefinieerde en de Wielerwereld Zijn Wil Oplegde
In de lange geschiedenis van de wielersport zijn er renners geweest die koersen wonnen, renners die het publiek wisten te beroeren, en renners die een revolutie ontketenden. Maar slechts enkelen zijn erin geslaagd alles tegelijk te doen. Wout van Aert behoort nu definitief tot die uitzonderlijke categorie. Zijn heroïsche zege in de Giro d’Italia van 2025 – bekroond met misschien wel de meest indrukwekkende prestatie op de Colle delle Finestre ooit – heeft niet alleen de sportwereld geschokt, maar hem ook getransformeerd van een uitzonderlijke atleet tot een tijdloos icoon.
Het is dan ook geen verrassing dat BBC Sport aanklopte voor een exclusief interview. Niet zomaar een gesprek, maar een moment van reflectie, eerbetoon, en openhartigheid met een man die zichzelf fysiek, mentaal en emotioneel volledig tot de limiet heeft gedreven — en daar voorbij.
De setting: Londen in de vroege zomer
Het BBC-hoofdkwartier in Londen is gewend aan grootheden. Van David Beckham tot Usain Bolt, van Lewis Hamilton tot Serena Williams — het zijn plekken waar sportlegendes hun verhaal doen. Maar wanneer Wout van Aert de glazen draaideuren binnenstapt, hangt er iets anders in de lucht. Er is geen entourage, geen theater. Enkel een norse blik, een kleine glimlach naar de receptioniste, en de stille kracht die hem al zijn hele carrière kenmerkt.
Hij draagt een zwart trainingsjack, een eenvoudige jeans en een horloge zonder opsmuk. Zijn ogen tonen tekenen van vermoeidheid, maar vooral iets dat moeilijker te vatten is: innerlijke rust.
“Het is vreemd,” zegt hij zacht als hij plaatsneemt in de studio. “De rust komt pas nadat je alles hebt losgelaten op de fiets. Niet tijdens de koers. Pas nu.”
De Giro: een oorlog van wilskracht
De interviewer opent met de logische vraag: “Wout, waarom de Giro? Waarom nu? Waarom op deze manier?”
Van Aert leunt achterover. Hij kijkt even weg, alsof hij beelden herbeleeft die niemand anders ooit zal begrijpen. “Omdat ik iets moest afsluiten,” zegt hij. “Niet mijn carrière, maar wel de twijfel. De vraag of ik het aankon, een grote ronde winnen op mijn manier. Geen defensieve coureur, maar iemand die de koers dicteert. Elke dag, elk moment.”
En dat deed hij.
Zijn offensieve stijl — ritwinst op dag drie met een solo van veertig kilometer, een massasprint gewonnen in week twee tegen de snelste mannen van het peloton, en natuurlijk de monsteraanval op de Finestre — herschreef de wetten van het moderne klassementskoersen.
“Het draaide niet alleen om wattages,” legt hij uit. “Het draaide om karakter. Kun je pijn omarmen? Kun je een grens overschrijden zonder jezelf te verliezen?”
Hij zegt het zonder enige vorm van arrogantie. Integendeel, Van Aert klinkt vermoeid. Niet fysiek, maar moreel. Alsof hij alles gegeven heeft, en pas nu de omvang beseft van wat hij onderweg verloor.
De Finestre: een mythe herschreven
De Colle delle Finestre was hét moment waar de wereld naar adem hapte. Op de gravelstroken van de monsterlijke klim, terwijl Yates al een nieuwe recordtijd reed, ging Van Aert eroverheen alsof de zwaartekracht even was opgeheven.
“Dat was geen plan,” zegt hij. “Dat was instinct. Een oerkreet op twee wielen.”
Toen hij eenmaal boven was, lag de weg naar de zege open, maar de pijn was onmenselijk. In het interview vertelt Van Aert voor het eerst openlijk over wat hij voelde op dat moment.
“Ik had het gevoel dat ik mijn lichaam verliet. Alles trilde. Mijn zicht was wazig. Er was alleen nog geluid – hartslagen, grind onder mijn banden, mijn ademhaling die als een machine klonk. En toch… was er geen ruimte voor angst.”
Het leverde hem niet alleen de etappezege op, maar ook het roze, dat hij niet meer afstond.
“Wat mensen niet weten,” fluistert hij, “is dat ik boven aan de klim heb gehuild. Niet van blijdschap. Van angst. Dat ik mezelf misschien echt te ver had geduwd.”
De prijs van onsterfelijkheid
Na zo’n prestatie volgt bewondering, maar ook leegte. Van Aert vertelt dat de dagen na de Giro kil aanvoelden.
“Je rijdt wekenlang met adrenaline in je lijf. Elk moment telt. En dan… stilte. Niemand belt. Je wordt wakker zonder doel. Dat is gevaarlijk.”
Hij zocht rust in de Ardennen, met zijn vrouw Sarah en hun zoon Georges. “Ze zijn mijn anker. Zonder hen had ik de Giro niet gewonnen. Maar ik had ook niet meer willen koersen.”
De interviewer vraagt voorzichtig of Van Aert overweegt te stoppen. Hij glimlacht.
“Stoppen? Nee. Maar ik ga niet nog eens alles geven voor een grote ronde. Deze Giro was mijn monument. Ik wil genieten. Misschien weer focussen op klassiekers, het veld. En het leven naast de fiets.”
Hij zegt het niet als een man die afscheid neemt. Maar als iemand die eindelijk weet wie hij is.
De publieke perceptie: een held, een mens
Tijdens het interview toont BBC fragmenten van zijn Giro-overwinning, begeleid door beelden van kinderen met Belgische vlaggetjes, huilende supporters op de Colle delle Finestre, en commentatoren die hun stem verliezen in extase.
Van Aert kijkt, zichtbaar geëmotioneerd.
“Ik ben maar een jongen uit Herentals,” zegt hij. “Ik weet hoe het voelt om langs de kant te staan en te dromen. Als ik dat gevoel bij anderen kan losmaken, dan is mijn missie geslaagd.”
Wat volgt, is een prachtig moment van stilte.
Dan vraagt de interviewer: “Wat betekent deze overwinning voor jou als mens?”
Van Aert denkt na. En antwoordt dan, langzaam:
“Dat ik mezelf niet meer hoef te bewijzen. Niet aan journalisten. Niet aan fans. Niet aan mezelf. Ik weet nu: ik ben wie ik moet zijn.”
De erfenis: meer dan een palmares
De laatste minuten van het interview gaan over de toekomst. Niet alleen die van Van Aert, maar van het wielrennen.
“Ik hoop dat jonge renners zien dat het oké is om te lijden. Dat winnen niet draait om rekenen, maar om durven. Dat je de koers moet kleuren, niet controleren.”
Hij noemt namen: Cian Uijtdebroeks, Magnus Sheffield, en zelfs Fem van Empel, die volgens hem het vrouwenwielrennen op haar eentje naar een hoger niveau tilt.
“Zij zijn de toekomst. Maar ze moeten zichzelf blijven. Je verliest jezelf snel in deze wereld.”
Slotmoment: een held stapt uit de schaduw
Wanneer het interview afgelopen is, staan de producers op en applaudisseren. Niet uit beleefdheid, maar uit respect. Van Aert knikt dankbaar, maar haast zich richting uitgang. Drukte is niets voor hem.
Op weg naar buiten vraagt een jonge BBC-medewerker om een handtekening. Van Aert glimlacht en tekent op haar notitieblok. “Voor mijn vader,” zegt ze. “Hij noemt u ‘de Leeuw van de Finestre.’”
Van Aert kijkt haar aan. “Zeg hem dat hij geen ongelijk heeft.”
En dan verdwijnt hij. Geen motorcade. Geen fanschare. Alleen een wielrenner die het hoogste heeft bereikt, en eindelijk vrede heeft met wat hij ervoor moest opgeven.
Epiloog: een echo in de eeuwigheid
De BBC zendt het interview integraal uit onder de titel: “Van Lijden tot Onsterfelijkheid.” De reacties zijn unaniem lovend. Journalisten spreken van een historisch moment. Oud-renners noemen het een van de meest eerlijke interviews ooit.
Maar het is Van Aert zelf die het het beste verwoordt, in de allerlaatste zin van het gesprek:
“Koersen is oorlog. Maar als je je ziel erin legt, komt er ook vrede. Ik heb die vrede gevonden. Op een berg in Italië. Tussen stof, zweet en tranen.”
Met die woorden is Wout van Aert niet langer enkel een winnaar. Hij is een legende. Niet vanwege wat hij won, maar vanwege hoe hij het deed. Onverzettelijk. Menselijk. En voor altijd herinnerd.
