“Wout van Aerts Onverzettelijke Jacht op Onsterfelijkheid Eindigt Opnieuw in Hartverscheurend Verdriet: Hoe Eén van ’s Werelds Meest Getalenteerde Allrounders Werd Verraden Door Het Lot, Zware Blessures en de Verlammende Druk van Verwachtingen in de Koersen Die Zijn Erfenis Hadden Moeten Bevestigen”
De Onvoltooide Legende: Wout van Aerts Vloek van Grootsheid
Er zijn renners die races winnen. Er zijn renners die de geschiedenisboeken vullen met overwinningen en kampioenstruien. En dan is er Wout van Aert — de Belgische wielerheld die in een andere categorie valt. Niet per se door het aantal overwinningen, maar door de intensiteit van zijn strijd, zijn veelzijdigheid, zijn onvoorwaardelijke toewijding aan de koers én het tragische contrast tussen zijn talent en zijn erelijst. Want hoe is het mogelijk dat een van de meest complete renners van zijn generatie telkens weer het onderspit moet delven op de momenten die het meest tellen?
Wout van Aert is geen onbekende naam in het peloton. Integendeel: hij is een fenomeen. Hij wint tijdritten, sprintetappes, bergetappes, klassiekers, veldritten. Maar in de allergrootste races — die ene Monumenten die zijn erfenis zouden bezegelen — blijft hij, ondanks alles, telkens steken op een zucht van de overwinning. Niet omdat hij niet goed genoeg is. Integendeel. Maar omdat het lot, zijn lichaam of het koersverloop hem keer op keer lijken tegen te werken.
Het is een tragisch patroon dat zich inmiddels al jaren voltrekt. En hoe dieper je graaft in zijn palmares, zijn interviews en zijn tegenslagen, hoe schrijnender het contrast wordt tussen wie hij is en wat hij (nog) niet heeft bereikt.
De Belofte van een Nieuwe Gouden Generatie
Toen Wout van Aert begin jaren 2010 doorbrak als veldrijder, werd hij samen met zijn eeuwige rivaal Mathieu van der Poel bestempeld als de toekomst van de sport. Maar al snel werd duidelijk dat zijn talent veel verder reikte dan de modderige winterweides. Van Aert maakte in 2019 zijn debuut in de Tour de France, won prompt een etappe en werd door kenners meteen bestempeld als een “once-in-a-generation”-renner. Hij kon sprinten als een sprinter, tijdrijden als een specialist, klimmen als een klassementsman en knechten als een modelploegmaat.
In theorie zou hij alles kunnen winnen. Parijs-Roubaix. Milaan-Sanremo. De Ronde van Vlaanderen. Het WK. Misschien zelfs ooit de gele trui in de Tour. Alles leek mogelijk.
Maar de praktijk is weerbarstiger dan het papier.
Het Begin van de Vloek: Sanremo 2020
Op 8 augustus 2020 won Wout van Aert de klassieker Milaan-Sanremo, na een heroïsche sprint tegen niemand minder dan Julian Alaphilippe. Het leek de doorbraak in de klassiekers waarop hij had gewacht. De poort naar een toekomst waarin hij zijn naam kon bijschrijven tussen de allergrootsten leek opengebeukt.
Wat volgde, was echter geen reeks van Monumentenoverwinningen. Wat volgde, was een aaneenschakeling van net-niet-momenten.
In 2021 verloor hij de Ronde van Vlaanderen in een sprint met drie, na een slopende koers waarin hij zichtbaar leeggereden was. Parijs-Roubaix werd in modder en ellende gereden, en ook daar werd hij overklast. Het WK in Leuven, op Belgische bodem, werd een nationale ontgoocheling: Van Aert viel stil, totaal uitgeput, en zag zijn ploegmaat Remco Evenepoel woedend uit koers stappen door gebrek aan communicatie. De droom van een regenboogtrui op eigen bodem veranderde in een publieke vernedering.
Het tragische was niet dat Van Aert faalde, maar dat hij op elk cruciaal moment zijn absolute topvorm leek te missen — of dat het lot hem in de steek liet.
Blessures en Gebroken Dromen
Het seizoen 2024 zou een nieuw hoofdstuk in zijn jacht op onsterfelijkheid moeten worden. De voorbereiding was perfect, de benen goed. Maar tijdens Dwars door Vlaanderen ging het gruwelijk mis. Een massale valpartij rukte hem letterlijk uit het voorjaar. Gebroken sleutelbeen, gebroken ribben, geperforeerde long — het verdict was keihard. Zijn voorjaar was voorbij.
Geen Ronde van Vlaanderen. Geen Parijs-Roubaix. Geen kans om zijn erelijst met Monumenten aan te vullen. En vooral: een leegte. De zoveelste. Want hoe vaak moet je als renner opnieuw beginnen? Hoe vaak moet je jezelf terug opbouwen, met de wetenschap dat je lichaam misschien niet meer dezelfde motor zal hebben?
Deze blessure was niet zomaar een fysieke terugslag — het was een symbolische breuk in zijn loopbaan. Want Van Aert was 29. Op de piek van zijn fysieke kunnen. En plots werd duidelijk: hoeveel kansen krijg je nog?
De Schaduw van van der Poel
Een andere dimensie van Van Aerts tragiek is het constante duel met Mathieu van der Poel. De Nederlander, met wie hij jarenlang het veldrijden domineerde, is de tegenpool in alles: flamboyant, meedogenloos, en op beslissende momenten dodelijk efficiënt. Waar Van Aert vaak worstelt met timing, tactiek of brute pech, lijkt Van der Poel de goden steeds aan zijn zijde te hebben.
Elke keer dat Van der Poel een Monument wint — en dat doet hij met een onwaarschijnlijke regelmaat — groeit de druk op Van Aert. Vergelijkingen zijn onvermijdelijk, en de media cultiveren het verhaal van de eeuwige tweede, de nobele strijder die strijdt maar niet wint.
Is dat eerlijk? Nee. Maar sport is zelden rechtvaardig.
Een Erfenis vol Vraagtekens
Wout van Aert heeft inmiddels een indrukwekkend palmares. Meervoudig Belgisch kampioen. Winnaar van Milaan-Sanremo. Meerdere Touretappes. Wereldkampioen veldrijden. Maar juist omdat hij zoveel kan, voelt het als te weinig. Alsof zijn erfenis nog niet geschreven is — of erger: alsof hij voorbestemd is om een van de meest tragische gevallen van gemiste kansen te worden.
Er zijn renners die een heel leven zouden tekenen voor zijn overwinningen. Maar bij Van Aert telt het gevoel. De nabijheid van grootsheid. Het feit dat hij telkens op een haar na strandt in de grootste koersen. Het maakt de nederlagen zwaarder, omdat hij zó dichtbij is. En juist dat maakt hem tragisch. Niet omdat hij tekortschiet, maar omdat hij alles in huis heeft — en de wereld dat weet.
De Innerlijke Strijd
Wat het verhaal van Wout van Aert zo aangrijpend maakt, is dat hij nooit klaagt. Nooit wijst. Nooit excuses zoekt. Hij geeft altijd antwoord met de benen. Met de arbeidsethos van een arbeider en de kracht van een kampioen blijft hij zoeken naar de dag waarop alles samenkomt.
Maar zelfs Van Aert is mens. De mentale tol van al die tweede plaatsen, van de twijfel, van de pijn, van de kritiek, is niet te onderschatten. In interviews zie je het soms in zijn ogen: vermoeidheid. Niet van het fietsen, maar van de strijd tegen verwachtingen die hij zelf heeft gecreëerd.
En Toch… Hoop
En toch is hij er nog steeds. En toch traint hij verder. En toch gelooft hij. Want wat Wout van Aert typeert, is geen onoverwinnelijkheid, maar veerkracht. De kracht om weer op te staan na elke val. Om door te gaan na elk gemiste kans. Om te blijven dromen van een Roubaix, een Ronde, een WK-trui.
Misschien komt dat moment. Misschien niet. Maar in die strijd ligt zijn ware grootsheid. Niet in de prijzenkast, maar in het hart van een renner die weigert zich neer te leggen bij een verhaal dat onvolledig voelt.
Conclusie: De Tragiek van de Titaan
Wout van Aert is geen gewone renner. Hij is een symbool geworden van de strijd tussen talent en tragiek, tussen droom en realiteit. Hij is een moderne held, gevormd door tegenslagen, gedefinieerd door veerkracht, en bewonderd door zijn menselijkheid.
Misschien wint hij ooit die felbegeerde Monumenten. Misschien blijft hij eeuwig de renner die altijd bijna won. Maar wat vaststaat, is dat Wout van Aert zijn plaats in de harten van wielerfans al lang heeft verdiend — niet ondanks zijn teleurstellingen, maar dankzij de manier waarop hij ermee omgaat.
Zijn verhaal is nog niet afgelopen. Maar als het ooit eindigt, zal het niet worden herinnerd om de overwinningen die hij niet behaalde, maar om de manier waarop hij vocht voor elke meter, elke race, elke droom.
